Toen begin dit jaar Rosie hartje Jack geschreven door Mel Darbon uitkwam bij uitgeverij Blossom Books was ik heel enthousiast. Ik had namelijk nog nooit een boek gelezen met een hoofdpersonage met het syndroom van Down. Het klonk als een heel mooi contemporary verhaal over zelfstandig worden.

In Rosie hartje Jack volgen we het verhaal van de 16 jarige Rose (bijnaam Rosie), Rosie is niet zoals anderen. Rosie heeft het syndroom van Down en gaat hierdoor ook naar een speciale school. Op deze school heeft ze Jack leren kennen, de jongen waar ze de rest van haar leven mee wilt spenderen. De twee zijn onafscheidelijk totdat Jack plots in Edinburgh wordt geplaatst omdat hij zijn woede niet onder controle weet te houden. Rosie is vastbesloten, ze gaat naar Jack! Maar zal ze zich in haar eentje weten te redden?

Toen ik begon met lezen duurde het even vooraleer ik echt in het verhaal zat, ik moest wennen aan de manier hoe Rosie spreekt en de manier waarop Jack schrijft in zijn brieven. Maar toen ik hier eenmaal aan gewend was geraakt las het boek als een trein (see what i did there ?) Rosie is zo’n sterk personage en de groei die ze doorheen dit boek meemaakt is echt heel mooi om te zien. Ze streeft naar zelfstandigheid en hoewel ze soms in moeilijke situaties terecht komt weet ze zich hier toch weer uit te trekken en verder te gaan met haar zoektocht naar Jack. De mensen die ze op haar pad tegenkomt is ook erg mooi om te zien, er zijn namelijk verschillende mensen die Rosie op pad willen helpen maar dit bijvoorbeeld niet kunnen door hun eigen omstandigheden, of er wel alles aan doen om Rosie verder te helpen of Rosie proberen tegen te houden in haar zoektocht naar Jack. De meerderheid van deze personages zijn zeer realistisch neergezet maar naar het midden toe was er even een stuk in het boek wat minder geloofwaardig overkomt, ik zie echter wel de betekenis in het toevoegen hiervan omdat Mel Darbon alle mogelijke situaties heeft proberen te schetsen maar dit was een stukje wat iets minder uitvergroot had mogen worden. Hoewel het verhaal een mooi einde heeft had ik toch nog graag iets meer te weten gekomen over de mensen die Rosie hebben geholpen in haar zoektocht naar Jack, een epiloog om te zien waar deze personages nu staan was voor mij een zeer mooi einde geweest. Maar ondanks deze kleine puntjes vond ik het wel een heel leuk boek om te lezen, het toont dat mensen met het syndroom van Down ook maar mensen zijn en niet hun ziekte. Rosie weet deze boodschap dan ook heel mooi te brengen door te zeggen:

Rosie hartje Jack heeft me dan ook aardig weten te verrassen, er valt zoveel moois te zeggen over dit verhaal en dat compenseert de minpuntjes die ik had heel goed. Rosie hartje Jack is dan ook zeer sterk en een boek waarvan ik genoten heb om het te lezen. Ik raad het boek dan ook met plezier aan aangezien de personagegroei die Rosie meemaakt zeer realistisch is en ik nog geen enkel boek heb gelezen met een hoofdpersonage met het syndroom van Down.