Nadat ik De hongerspelen en Vlammen had herlezen moest ik wel beginnen aan Spotgaai. Ik kon mij niet meer zoveel herinneren van dit boek maar wist wel dat dit mijn minst favoriete was uit de reeks, dit waarschijnlijk omdat de politieke factoren in dit boek de overhand nemen. Maar ik begon met volle moed aan mijn re-read, misschien was mijn mening intussen wel al veranderd. Opgelet! Dit is een vervolgdeel in een serie dus deze recensie bevat mogelijke spoilers voor de eerste delen!

In Spotgaai gaat het verhaal van Katniss verder. District 12 is volledig plat gebombardeerd en vele zijn naar district 13 vertrokken om hier opnieuw een nieuw leven op te bouwen. Vele districten komen in opstand na de gebeurtenissen van de kwartskwelling. Terwijl Katniss is aan het herstellen van haar verwondingen staat Panem in rep en roer. Katniss zit echter nog met Peeta en de andere tributen in haar hoofd die niet op tijd gered konden worden uit de arena en besluit om met een voorstel te komen. Als ze willen dat ze haar plaats als leider van de revolutie inneemt zal er eerst voor gezorgd moeten worden dat de andere tributen veilig worden gesteld uit de handen van Het Capitool. Wanneer aan deze voorwaarde wordt voldaan zal zij zich opstellen als leider en als Mockingjay deze revolutie aan gaan.

Zoals ik dus al wist draait het in dit laatste deel vooral veel om de politieke factoren en de revolutie. In het begin vond ik dat zeer spannend aangezien je ook niet wist hoe het met Peeta en de andere tributen ging. Toen de opstand echt in volle gang kwam merkte ik dat het verhaal me niet meer mee had en dat ik sommige stukken zeer saai vond. De revolutie sleept dan ook zeer lang aan en je hebt niet de spanning van de eerste delen aangezien er natuurlijk geen Hongerspelen meer worden gehouden. Naar het einde toe sloeg de verveling dan ook echt toe en heb ik me enorm door het verhaal heen moeten slepen. De laatste 30 pagina’s daarentegen trokken me weer heel erg aan en hierin keerde de actie en spanning weer even terug, het is wel jammer dat het zo lang heeft moeten duren voordat we bij dit punt in het verhaal kwamen. Suzanne Collins heeft het verhaal in dit laatste deel wel goed weten af te sluiten en de epiloog wist ik dan ook erg te waarderen.

Spotgaai was dus een boek met gemixte gevoelens, er waren hele leuke en spannende stukken maar dit werd vaak overkoepeld door alle politieke aspecten die bij de opstand kwamen kijken. Deze re-read heeft me dan ook niet weten te overtuigen en hierdoor blijft het helaas mijn minst favoriete in deze reeks.