Toen de nieuwe Carlie Van Tongeren uitkwam wist ik gewoon dat ik deze absoluut moest lezen. Haar eerste young adult bij Blossom Books genaamd Heerestraat en Rozenlaan vond ik namelijk zeer leuk wat mij benieuwd maakte naar een tweede boek. Wij deden dit boek ook voor onze boekenclub in november op De Boekenbeurs.

Wanneer Tess gedwongen wordt om deze zomer thuis te blijven omdat haar vader darmkanker krijgt denkt ze dat het een hele saaie zomer gaat worden. Maar dan ontmoet ze Lars een leuke jongen waar ze de hele zomer tijd mee spendeert, uiteindelijk hebben ze het zo leuk samen dat er ook seks aan te pas komt – Tess ziet het hun zomers avontuurtje enkel en alleen als friends with benefits terwijl Lars hier ander over denkt en speciaal voor haar zijn vriendin dumpt. Maar wanneer Tess aan het einde van de zomer weer op school aankomt wordt ze slachtoffer van slutshaming. Hoe weet heel de school van haar zomerse avonturen? De ex van Lars, Ava heeft haar genoemd in een vlog waardoor iedereen denkt dat Tess de grootste slet is van het college. Haar vriendinnen doen er alles aan om het schooljaar voor Tess zo gemakkelijk mogelijk te maken maar worden hierdoor zelf betrokken in het hele gebeuren en dat terwijl zij zelf hun eigen problemen hebben om op te lossen.

Toen ik las waarover het ging was ik vooral zeer nieuwsgierig naar hoe Carlie dit onderwerp zou weten neer te schrijven in dit boek. Het boek gaat niet alleen over slutshaming aangezien Carlie met haar nevenpersonages (de vriendinnen van Tess) ook andere onderwerpen heeft weten aan te halen zoals een eetstoornis/ body positivity issues en aanranding. Dit gaf het verhaal wel wat meer dimensie maar het verhaal van Kati was naar mijn mening wat te beeldend gebracht en vooral gefocust op het maatje 40 – ikzelf heb een maatje 40 en door te lezen hoe Kati met zichzelf worstelt en dit getal als aanknopingspunt gebruikt kan zeer aanvallend aanvoelen voor meisjes/vrouwen met hetzelfde maatje (of een maatje meer) die zichzelf wel goed in hun vel voelen. Ik vond dan ook dat Carlie dit gedeelte makkelijk had kunnen weglaten en bij zo’n gevoelig onderwerp vooral geen getallen had hoeven noemen. Voor de rest vond ik dat het boek weer vlot weg las en dat de schrijfstijl van Carlie mij altijd goed weet vast te grijpen en ervoor zorgt dat ik in het verhaal betrokken ben en meeleef met de personages. Het is dus alleen jammer van het getal aangezien ik Kati wel een leuk personage vond en haar verhaal mij ook echt boeide.

Het meisjesmanifest krijgt van mij dan ook 4 sterren aangezien de 3 verhaallijnen wel goed waren maar soms wat te beeldend werden gebracht. Het is wel een goede representatie voor slutshaming – waar het boek in eerste instantie dan ook over gaat.