Toen ik een mail ontving van Annick Beyers met de vraag of ik haar boeken zou willen recenseren op mijn blog twijfelde ik geen moment! De boeken zagen er heel leuk uit en ik wil er een gewoonte van maken om meer van eigen bodem te lezen. Ik antwoorde dan ook positief waarna ik de boeken mocht ontvangen. Begin dit jaar las ik deel 1 in deze reeks.

In Het leven van een reserveknuffel volgen we het verhaal van de teddyberen Oscar en Felix. Wanneer Felix eindelijk uit de speelgoedwinkel wordt gekozen is hij enorm blij! Hij mag eindelijk met iemand spelen en knuffelen. Totdat hij thuis komt en het blijkt dat hij een reserveknuffel is. Het meisje waarvoor hij werd uitgekozen heeft al een knuffel genaamd Oscar, omdat Nikki zo erg gehecht is aan haar knuffel heeft haar mama geen risico’s genomen en heeft ze besloten om een identieke knuffel te kopen. Deze knuffel blijkt Felix te zijn en al snel eindigt hij in een kast, hier moet hij wachten totdat er iets met Oscar zou gebeuren vooraleer hij met Nikki mag spelen en knuffelen. Felix is hier allesbehalve blij mee en zal er alles aan doen om Nikki’s knuffel te worden, zelf als er hierdoor iets met Oscar gebeurt…

Tijdens het doorbladeren van het boek viel me al snel op dat er enkele gelijkenissen zijn met het lettertype van de Geronimo Stilton boeken, er staan namelijk enkele zinnen en woorden groter gedrukt en in leuke kleurtjes. Toen ik begon met lezen ontdekte ik dat er nog een leuke toevoeging was aan het boek, er wordt namelijk gesproken met de auteur tussendoor. Deze interview stukjes keren meerdere keren terug en geeft de lezer bepaalde lessen mee. Hoewel ik dit in het begin zeer tof vond begon ik na een aantal keren mezelf de vraag te stellen voor welke leeftijdscategorie dit boek geschikt was. Het verhaal zelf is namelijk voor zeer jonge lezers aangezien we de avonturen van de twee knuffels volgen maar door er deze lessen aan te koppelen leek het boek voor mij eerder geschikt voor 8/9 jarige, maar na wat opzoekwerk te hebben gedaan kwam ik erachter dat het voor een jonger doelpubliek bleek te zijn namelijk voor 6/7 jarige (beginnende lezers) Dit vond ik nogal verwarrend en hoe vaker het terugkeerde hoe sneller ik deze stukjes niet meer zo leerrijk vond, iedere keer werd ik uit het verhaal gehaald voor een les. Ik had het dus makkelijker gevonden als er een interview tussen Felix en de auteur kwam na het verhaal – dit is namelijk wat logischer en makkelijker voor de doelgroep en haalt de lezer niet uit het verhaal.

Het verhaal van Oscar en Felix vond ik wel zeer interessant en heel leuk om te lezen. Het boek leest ook zeer vlot waardoor je hem in een mum van tijd uit weet te lezen. Ik denk ook dat het boek zeer leuk is om voor te lezen aangezien de illustraties ook bij de iets oudere generatie in de smaak zal weten te vallen, de illustraties zijn namelijk gemaakt in potlood en ogen hierdoor wat ouder. Ik ben dus wel benieuwd naar het tweede deel maar na het lezen van het eerste deel weet ik wel wat me ligt te wachten en weet ik dat deze stukjes terug zullen keren en de leeftijdscategorie zeer onduidelijk is. Maar ondanks dit alles vond ik het verhaal wel zeer leuk en toch de moeite waard!