Laatst was ik in de bibliotheek op zoek naar kleine/makkelijk te lezen boekjes aangezien ik wist dat de examenperiode er aan kwam en ik niet wist of ik veel zou kunnen lezen in die periode of niet. Goed fout was een van het stapeltje dat ik koos en toen mijn examenperiode begon begon ik het boek dan ook te lezen.

Dit boek gaat over Minny en wanneer zij een opdracht krijg over normen en waarden kiest zij ervoor om op straat mensen proberen te interviewen. Tijdens dit project komt Minny erachter dat veel mensen te druk bezig zijn met zichzelf en niet goed naar de wereld om hen heen kijken (zoals een zwerver aan de kant van de weg of afval wat op straat terecht komt,…) Minny probeert hierdoor de daden van anderen te compenseren door zelf veel goede dingen te doen zoals ouderen helpen met hun boodschappen.

Het boek klonk veel belovend aangezien ik dacht dat het een goed verhaal ging zijn over normen en waarden. Helaas ging dit verhaal alle kanten uit. Minny is ongeveer 13 jaar en probeert zich veel ouder voor te doen, zo is er een scène waar ze met haar nicht alcohol drinkt en dronken wordt echter valt dit de ouders niet op (terwijl dit een ouder wel zou opvallen als je dochter zich opeens raar gaat gedragen) Zo is er in dit boek ook een discussie over vegetariër zijn en snakt Minny na een week geen vlees te hebben gegeten enorm naar vlees en besluit ze toch een frikandel naar binnen te spelen. Er is ook een hele zoektocht naar een drugsbende in dit verhaal en jaja wie komt erachter waar die zich verschuilt? Minny. In dit boek (wat maar 94 pagina’s heeft) komt dus veel aan bod: dronkenschap, normen en waarden, drugs, ontvoering, diversiteit en dan is er op het einde ook nog dat Minny haar maandstonden krijgt. Dit is natuurlijk heel normaal voor een meisje rond ongeveer 13 jaar maar hoe het wordt uitgedrukt in het boek daar moest ik toch even bij cringen:

Als we de kantine in lopen, voel ik me anders. Alsof ik instant volwassen ben geworden en er nu pas echt bij hoor. Wie van alle meisjes om mij heen is al ongesteld en wie nog niet? Je kunt het aan de buitenkant totaal niet zien en toch lijkt het alsof ik ineens bij een andere club hoor, nu het zover is.

De auteur beschrijft dus dat ongesteld zijn zeer bijzonder is en dat je er instant volwassen door wordt en je bij een “club” hoort. Ongesteld worden is niet echt speciaal, ieder meisje wordt dat nu eenmaal en het is ook geen feestje en om te zeggen dat je bij een “club” hoort is nu ook wel wat ver gezocht.

Dit boek was naar mijn mening gewoon te kort om alle thema’s die het wou behandelen aan bod te laten komen, hierdoor werd de helft niet goed uitgelegd en zwakte het moreel van het verhaal weg. Hierdoor vond ik het enorm saai om te lezen en duurde het me voor zo’n kort boekje 3 dagen om me te motiveren om het uit te lezen.

Ik gaf dit boek daarom dan ook 2 sterren aangezien het me niet echt wist te bekoren.